Koszmary Clementine Hill

Zablokowany
Sindel,Tomek
Posty: 8
Rejestracja: ndz 04 maja, 2008
Lokalizacja: Puck

Koszmary Clementine Hill

Post autor: Sindel,Tomek »

Była ciemna noc. Nad miastem zaczęła padać delikatna mżawka. Niejaki Adam Fox dostał list od swojego dawnego przyjaciela… Jeremiasza Cannes.

Mój drogi, proszę odwiedź mnie w mej posiadłości,
w Clementine Hill. Chcę znowu zamienić z tobą
parę słów. Posiedzimy razem przy kawie i powspominamy…
Porozmawiamy też o spadku, jak wiesz mój drogi,
nie jestem już pierwszej młodości a kosa śmierci wisi nade mną.
Z tyłu pozostawiam ci adres…
PS. Weź ze sobą moją drogą Clem…

W głowie Adama narodziło się tyle myśli. Skąd po tylu latach zna mój adres? O jaki spadek chodzi? Czy udać się do znajomego?
Pan Fox wziął walizki otworzył ją i zaczął pakować w nią jakieś ubrania, nie patrząc czy są dobre i „świeże”.
Warto wspomnieć że Clem wymieniona w liście to Clementine Davis, młoda szatynka o zielonych oczach. Interesowała się pradawna kulturą i magicznymi rytuałami, poza tym fascynowały ją różnego rodzaju miejsca związane z religia i kultami, do tego pochłaniała różne książki, co jak na jej młody wiek, obecnie ma 19 lat, było niesamowite.
Mężczyzna zaś był przez pewien czas nauczycielem historii, brał udział w licznych wykopaliskach w Egipcie i Mezopotamii. Jego odkrycie którego dokonał dziesięć lat temu przyniosło mu wielka sławę. Odkrył on połączony ze sobą kompleks korytarzy podziemnych prowadzących do miejsca gdzie w skale spoczywał tzw. Kamień Nicości. Był to czarny rubin, jedyny na świecie. Po napisaniu na ten temat ksiązki „Czarny Rubin – Przeklęty kamień” Fox wykładał na uniwersytecie, ma obecnie 33 lata.
Kolejnego dnia zaczęła się ulewa. Blondyn przeczytał ponownie otrzymaną korespondencję, obejrzał dokładnie cały list. Były na nim stemple i data… 31.12.1980, wynikało z tego że list nadano dwa miesiące temu.
Po południu zerwał się silny wiatr, Fox poinformował Clementine o wyjeździe, zaplanowali go na jutro. Po rozmowie koszmarna pogoda ustała, wszystko złagodniało. Adam usiadł zaś w fotelu i zaczął główkować, dlaczego Cannes chce widzieć jego studentkę. Prawdą jest że Jeremiasz zaprzyjaźnił się z panna Davis podczas wyjazdu archeologicznego w zeszłym roku. Nazywał ja swoją córką, swoją kochaną Clementine. Ale dlaczego? Zmienił nawet nazwę wzgórza na którym mieszkał z Crying Hill na Clementine Hill. Wzgórze to jest dosyć dziwne, znajduje się na otwartym morzu, jedynymi możliwymi dostępami jest albo droga morska albo powietrzna. Pogoda w Crystal była już przyjazna, na morzu za to panował sztorm. Podróżnicy szybko podjęli decyzję o locie helikopterem. Podróż upływała na rozmowie i żartach. Wreszcie znaleźli się nad otwartą wodą niedaleko celu. W pewnym momencie pojazdem zachwiało, zaczęło palić się światło alarmujące o usterce. Samolot kręcił się w koło, stopniowo tracąc wysokość.
- Chryste… - powiedziała przerażona Clem
- Musimy awaryjnie lądować – powiedział Adam
Studentka zaczęła krzyczeć. Okazało się że wykładowca leci wprost na skarny blok. Szybki manewr uratował ich od czołowego zderzenia, jednak, kosztem tego stracili lewe skrzydło. Teraz wiedzieli już że spadną. Tak też się stało, rozbili się w wodzie, zaraz przy brzegu plaży.
Z pod pogiętego żelastwa jako pierwszy wyszedł Adam, chwile później dołączyła do niego Clementine. Wkrótce nad plażą zaczęła zbierać się grupka ludzi. Nie wyglądali oni na zdrowych. Ich blada cera i „worki” pod oczami wskazywać mogły na stan wyczerpania.
Dziewczyna jako pierwsza odważyła się podejść do „tubylców”.
- Witam, nazywam się Clementine Davis, przyjechałam tutaj do Jeremiasza Cannesa..
Miejscowi milczeli, ich oczy ślepo patrzyły na dziewczynę. Po pewnym momencie któryś z nich przemówił.
- Odejdźcie… Mamy już wystarczająco dużo problemów…
Po tym zdaniu cały helikopter stanął w płomieniach.
- Uciekajmy! Wybuchnie… - mieszkańcy uciekli
- My też się zbierajmy… - powiedział Adam
Ledwo wskoczyli za skały, doszło do eksplozji. Wszędzie były szczątki samolotu…
- Jeremiasz mieszka gdzieś za lasem, chodźmy…
Zaproszeni na wyspę wiedzieli już, że na pomoc nie maja co liczyć. Tego dnia na wyspie szybko zapadł zmrok. Któryś z podróżnych wyciągnął latarkę, oświetlała ona mroki lasu i dodawała trochę nadziei. Wreszcie dotarli do domu starca. Przywitała ich wykonana ze srebra, ciężka, stara, zamknięta brama.
- Co teraz zrobimy? – jęknęła Davis.
- Zadzwońmy – powiedział Fox naciskając na domofon.
W słuchawce rozległ się dźwięk dzwonka. Około dwóch minut później ktoś odpowiedział.
- Tak? – powiedział chropowaty męski głos.
- Tutaj Adam Fox, przyjaciel pana Cannesa, czy mogę wejść?
Chwilę później rozległo się brzęczenie i wielka srebrna brama otworzyła się.
Bohaterowie szli teraz długą krętą i kamienną ścieżką. Około dwudziestu metrów od drzwi stała wielka marmurowa lecz porośnięta już zielenią fontanna.
Gdy szli po kamiennych schodach na górę, drzwi znajdujące przed nimi otworzyły się. Stał w nich kamerdyner Jeremiasza.
- Proszę się rozgościć – powiedział i zaprowadził gości do salonu.
Lokaj opuścił pomieszczenie, Adam zaczął rozmyślać.
- To dziwne…
- Co? – powiedziała Davis
- Jeremiasz znany jest z psikusów i stawiania pułapek lecz, zawsze jak miał gości witał ich serdecznie a tym razem nie pojawił się. – Fox zdjął płaszcz.
- Może jest chory, albo…
- …albo nie żyje… - dokończył odwieszając go na wieszak.
- To nie możliwe… - zaprzeczyła dziewczyna
Na stole naprzeciwko kominka leżał pistolet.
- Clem, coś jest nie tak…
- O co chodzi?
- Pistolet… leży na stole…
- No i?
- ON CHCE NAS ZABIĆ!
- To niemożliwe, Jeremiasz?!
- NIE! Jacob, kamerdyner
Mężczyzna szybko podszedł do stolika i wziął broń.
- Schowaj ją i siadaj – powiedziała Clem
Tak też się stało. W krótkim czasie do pokoju zawitał kamerdyner z bronią w ręku.
- Państwo wybaczą, ale już na państwa czas. – Wymierzył w gości.
Dziewczyna wydała z siebie okrzyk strachu i zdziwienia w jednym.
- Są państwo tylko utrudnieniem które należy zlikwidować – Jacob Dacley odbezpieczył pistolet. - … ty pierwsza…
W tej sekundzie rozległ się strzał, na podłogę padło martwe ciało… Ciało Dacleya.
- Nie wierzę… Zabiłeś go…
- Miałem pozwolić aby on zabił ciebie?
- Nie, dzięki za ratunek… Poszukajmy lepiej Jeremiasza.
Długo błądzili po domu, dotarli wreszcie na górę, gdzie w jednym z pomieszczeń paliło się światło. Otwierając dębowe ciężkie drzwi, ujrzeli w nich czyjąś sylwetkę.
Był to zapewne mężczyzna któremu czas dał do myślenia, świadczyły o tym siwe włosy.
- Jeremiaszu witaj – powiedziała radośnie kobieta
Nikt nie odpowiedział.
- Jeremiasz… - Clementine podeszła bliżej
Goście nie poczuli wcześniej odoru który, teraz wydawał się wszechobecny. Gdy tylko Davis położyła rękę na ramieniu swojego znajomego. Jego zwłoki zwaliły się na drewnianą podłogę. Clem krzyknęła zaś Adam nachylił się nad ciałem Cannesa. Na jego ciele nie było żadnego śladu kul czy innych siniaków. Jedyne co rzucało się w oczy to oczy, nie były już duże i błękitne, lecz duże i całkowicie czarne, a w nich całkowita pustka. Twarz jego nabrała grymasu bólu.
- Zginął w męczarniach? - studentka wytarła łzy chusteczką
- Nie, to raczej była szybka śmierć - odparł Fox

cdn. :P
Ostatnio zmieniony czw 01 sty, 1970 przez Sindel,Tomek, łącznie zmieniany 2 razy.
Sindel,Tomek
Posty: 8
Rejestracja: ndz 04 maja, 2008
Lokalizacja: Puck

Post autor: Sindel,Tomek »

- Nie, to raczej była szybka śmierć - odparł Fox.
- Widząc to przypomina mi się przypadek z Raccon City. Nie chodzi tutaj bynajmniej o zombie jakie w swojej książce opisała Jill Valentine, lecz o laboratorium. Dom w krótkim czasie stał się atrakcją turystyczną. Prawdopodobnie dostęp do laboratorium był zamknięty, no cóż… Komuś się udało tam dostać, był to wścibski Thomas Gland. Piętnastolatek znalazł tam jakieś fiolki i butelki z fioletowa cieczą. Nikt ich nie znalazł bo według niego były schowane w jakimś pomieszczeniu chronionym przez stalowe drzwi czy coś w tym stylu…
Cóż chłopak żył jeszcze miesiąc, z czego w ostatnim tygodniu cierpiał na bezsenność, jego umysł nakazywał mu samobójstwo. Przyczyną śmierci nie było jednak powieszenie się czy samobójczy strzał, po prostu udusił się…
- Widzę ze dużo na ten temat wiesz…
- A, czytało się książkę czy dwie.
- No okej ale…
- No właśnie, nie wiem jak coś co miało miejsce tysiąc kilometrów od tego miejsca mogło pojawić się tutaj.
Adam zamilkł, Clementine zaś kontynuowała.
- Może Jeremiasz podróżował, może brał udział w odkryciu? Przecież wiemy że laboratorium było dokładnie zbadane.
- WIEM!
- Dobra.. nie unoś się tak
- Nie… Cannes pisał pamiętnik, możemy go odnaleźć.
Poszukiwania zdawałoby się igły w stogu siana, skończyły się po kilku sekundach.
- Leży tam – Davis wskazała na biurko przy którym leżały zwłoki. – to na pewno on…
Fox chwycił małą ciemnoniebieską książeczkę. Szybko przewertował puste kartki, natykając się na ostatnie zdania autora tekstu.

Wirus GS-874-A zaczyna zwyciężać mój organizm, od kiedy to cholerstwo zamknęli w bunkrze zachorowało już trzydziestu mieszkańców. Zaraza rozprzestrzenia się szybko i praktycznie bez zakłóceń, nie ma na to antidotum. Wezwałem Adama i Cle…

Zdanie urwało się kończąc sentencję pofalowana i nieregularna linia biegnącą do dołu strony.

- …mentine… - dokończyła dziewczyna
- Wirus… to tłumaczy zachowanie ludzi, są sceptyczni do każdego nowego…
- No dobra, ale jesteśmy już w tym środowisku, pewnie już zarażeni… co teraz?
- W sumie nie mamy nic do stracenia, możemy zbadać tę sprawę, nie mamy jak uciec z tej wyspy, komórka nie działa , jesteśmy odcięci i skazani na siebie.
Rozmowa na ten temat trwała jeszcze dość długo, i dość długo nie było miedzy naszymi bohaterami zgody. Dopiero po jakiś czterdziestu minutach zdecydowali ze jednak pójdą i zbadają tę dość dziwną sprawę. Idąc drugim i wiele większym salonem natknęli się na mapę okolicy, może nie była ona zbyt dokładna jednak nadawała się do wystroju jak i mogła przydać się błądzącym po mieście ludziom.

cdn :P
Zablokowany

Wróć do „Opowiadania”