Taliban Hillfighter

Zablokowany
Awatar użytkownika
JackHammer
Posty: 295
Rejestracja: sob 24 paź, 2009
Lokalizacja: Pyrkenstadt

Taliban Hillfighter

Post autor: JackHammer »

Witojcie! JackHammer, po jakże długie długiej dłuuugieeej nieobecności w życiu forum powraca ; ) mam nadzieje że tęskniliście za moją skromną osobą, bo jeżeli tak mam dla was mały "piece-of-s***" mojej ręki. Nie jestem mistrzem pióra, lubie pisać, choć nie twierdzę że jestem w tym dobry ; )
Ale mam nadzieje że jako takie to wyszło i chociaż trochę wam się spodoba, a jeżeli nie, to powiecie dlaczego. Wszelkie komentarze, rady, et cetera mile widziane.

No to proszę, espeszli da MWRC, jedynego miejsca gdzie to "coś" kiedykolwiek się pojawi.



Pogoda była nie do zniesienia. W blaszano-dyktowym Kampie pracowały wszystkie wentylatory, próbując choć trochę schłodzić powietrze. Dodatkowo sytuację pogarszała dobra dwudziestka ludzi siedzących przy drewnianych stanowiskach. Ghazeńska Kawiarenka pękała w szwach, mimo że łącze internetowe, jak popularnie mówiono „rzeźbiło charakter”. Nie było tam miejsca na intymność czy tajemnice. Wszyscy siedzieli razem, przy stanowiskach, ciesząc się chociaż chwilą rozmowy z bliskimi.
- Za dwie godziny mamy patrol, parę kilometrów na północ od bazy. – Młody mężczyzna uśmiechał się wpatrując w spikselizowany obraz wyświetlany przez popularnego „Skajpa” – Ugotujemy się tam, to słońce jest masakryczne. – Otarł dłonią czoło.
- Rany, jak ty marudzisz. – Na ustach dziewczyny zatańczył kpiący uśmiech. – Chciałeś tam jechać to teraz cierp. Przynajmniej się opalisz i zrzucisz parę kilo grubasie – Znów uśmiechnęła się do niego. Wpatrywał się w ten uśmiech, jak w magiczny talizman. Dla niego wróci. Wiedział to.
- A może przy następnym kontyngencie ty pojedziesz? Złapiesz trochę słońca, zastrzelisz paru Talibów. – Ironizował. – Dobrze by ci to zrobiło. Rozerwiesz się trochę. Na jakimś adjiku najlepiej. – Wyszczerzył zęby do monitora.
- Dobrze, a ty będziesz prać, gotować, sprzątać, opiekować się małym, przygotowywać… - Ruda zaczęła swoją nieznośną wyliczankę. Doskonale ją znał, prawie na pamięć. Myśl, że po powrocie przynajmniej część obowiązków przypadnie jemu była z lekka… przerażająca.
- Okej, okej, poddaje się, idę do szuszfoli żeby mnie zastrzelili, bo jak wrócę to sam będę musiał to zrobić. – Mruknął w mikrofon. Boże, gotować jeszcze mógł, całkiem nieźle mu to szło, ale zmywać? Musieliby ciągle kupować nowe talerze.
- Oh, przestań pieprzyć. Jak musisz jechać to spadaj się przygotować, nie chce żeby mój mąż pojechał walczyć bez broni. – Spojrzenie pełne politowania utkwiło w nim. – A znając ciebie byłbyś do tego zdolny. No już spadaj. – Machnęła ręką przed kamerką by dać mu znać ze ich rozmowa się skończyła.
- Przesadzasz trochę, nie jestem aż taką łamagą – rzucił z wyrzutem. Niecierpiał kiedy podważała jego męskość albo zdolności. Problem polegał na tym, że robiła to notorycznie. – No proszę cię, uważasz, że potrafiłbym pojechać na patrol bez broni? - Odpowiedziało mu tylko spojrzenie spod ironicznie uniesionej brwi. – Jesteś nieznośna. – Przesunął ręką po twarzy.
- Ja? To ty jesteś wieczną marudą. Spadaj już. Kocham Cię. – Kobieta po drugiej stronie ekranu uśmiechnęła się i pomachała do niego.
- Ja Ciebie też kocham. Ucałuj małego. Pa. – Odpowiedział uśmiechem, i kliknął w czerwoną słuchawkę. Jego serce wypełniała radość i szczęście. Tak wielu dobrych chłopów zamartwiało się o żony – czy są wierne, czy dobrze sobie radzą. Jemu coś takiego nie groziło. Wystarczyło, że spojrzał na swoją ukochaną – nie mógłby jej o to podejrzewać. Byłą na to zbyt cudowna. Pomknął myślami do ich syna. Mały miał prawie 3 lata, mówił już pierwsze słowa, chodź zawzięte próby ojca by powiedział „Kałasznikow” spełzały puki co na niczym. Wychodząc z baraku słońce na chwile go oślepiło. Tarcza słońca była już na zachodniej części horyzontu, jednak wiadomo było, że świecić będzie jeszcze przynajmniej przez 3-4 godziny. Plus był taki, że wrócą przed zmrokiem – porą, gdy wszyscy rebelianci wypełzali ze swoich dziur i czekali na najbliższy konwój. Minus, że jeżeli pojadą pod słońce, ich gunner może mieć bandę szuszfoli o 100 metrów na wprost, a i tak ich nie zauważy.
Ale jeszcze większą zmorą były ajdiki – IED – miny pułapki. Niejednemu zabrakło żołnierskiego szczęścia. Szczęście, jeżeli kończył ranny na parę tygodni w szpitalu. Jednak często kończyło się na amputacjach, a nawet gorzkiej śmierci. Jednak młody żołnierz maszerujący do swego kampu nie obawiał się. Przecież gdyby coś mu się stało uśmiech z twarzy tej pięknej by zniknął. A przecież nie mógł sobie na to pozwolić. Uśmiechnął się sam do siebie na tę myśl. Spokojnie zmierzał do swojego baraku, po drodze machając znajomym, wymieniając skinięcia głów, od czasu do czasu przybijając „piątkę” Wchodząc do środka z ulgą poczuł powiew wentylatora. W jego kampie były tylko 3 osoby. Wszyscy jechali razem z nim na patrol i szykowali już sprzęt. Ładowali magazynki, czyścili broń, ustawiali oporządzenie w kamizelkach. Z radia leciały szanty, na ścianach zawieszone gołe dziewczyny zalotnie spoglądały na swych żołnierzy. Usiadł na swoim „łóżku” jak szumnie nazywano miejsce do spania, częściej zwane „leżodeską”. Zabrał się do przygotowywania sprzętu do patrolu. To już 27. Wiedział już, co brać a co nie. Skoro wrócą przed zmrokiem może darować sobie noktowizor. Zamiast niego lepiej zabrać dwa magazynki do karabinu. Może i nowiutki „mesbes” nie był szczytem techniki, ale wolał to niż „dziadka beryla”.

Wsiadali do Rosomaka. Wóz miał nagrzany pancerz, lecz wewnątrz pracowały wywietrzniki, i powietrze było całkiem znośne. Jechali jako pierwszy wóz, za nimi 3 HUMMVE, na końcu jeszcze jeden Rosomak. Jako pierwsi mieli największą szansę na wjazd na minę, ale ktoś w końcu jechać pierwszy musi. Kierowca zapuścił wysokoprężny silnik, gunner usiadł na swoim miejscu przy 30mm armatce. Powoli zaczęli się wytaczać z bazy…
- TOC, tutaj patrol Abdel Dwa, wyruszamy na trasę 3-7-2. ETA – 3 godziny. – Kapitan Pieńkowski dowodził patrolem. Był świetnym dowódcą, znał swoich ludzi, dbał o nich. Z nimi czuli się bezpieczniej.
Konwój wyjechał w końcu przez bramę. Przemierzał jedna z głównych dróg Afganistanu, zwaną popularnie przez Polaków „AJDISZTRASSE”. Niejeden wóz wyleciał tu w powietrze. Jednak odkąd Predatory obserwowały teren liczba wpadek zmniejszyła się. Mimo iż predatory uzbrojone były w rakiety HellFire, zdolne zmieść z powierzchni większość celów – od chłopów w polu do ciężkich czołgów – oraz szybkostrzelne działka 40mm nie mogły ich użyć w dowolnej chwili. Bo przecież ktoś, kto kopie przy autostradzie nie musi być terrorystą. Mogą to być też budowlańcy, irackie zespoły naprawy dróg. A nawet, jeżeli predator rozpyliłby grupę terrorystów – po chwili broń i bomba zniknęłyby, a terroryści stali by się biednymi chłopami zabitymi przez najeźdźców. Propaganda by się nachapała nie ma co. Jednak dzisiaj nie było żadnych alarmujących meldunków, choć nie oznacza to, że mogli stracić czujność. Ajdik mógł zostać zakopany wczoraj, tydzień temu, albo i 3 miesiące temu, czekając tylko aż ktoś na nią wjedzie. Wszyscy żołnierze przeklinali takie „śpiochy” gdyż wjazd na nie był zwykłym pechem.
Kolumna toczyła się powoli, ukrop był nie do zniesienia. Gunnerzy na Hamerach ociekali potem, temperatura w pojazdach zagęszczała powietrze. Żołnierze rozmawiali wesoło o „dupie Maryni” Nawet kierowcy udało się trochę rozluźnić i co jakiś czas rzucał jakąś zabawną anegdotą.
***
Gdy pokonali już połowę trasy, mijali na swojej drodze małe miasteczko. Tak zwane „gliniane chatki” wznosiły się po lewej stronie drogi, na delikatnej wyżynie. Panowała totalna cisza. Widząc patrol ludzie zabrali dzieci do domów, zamknęli drzwi i okna. Konwój zwolnił, kierowca i gunnerzy wzmogli czujność.
- Hej, patrzcie tego szuszfola przy drodze. – Krzyknął szeregowy Majewski. – co on kurwa robi?
Spojrzenia wszystkich skupiły się na monitorze. Rzeczywiście, jakiś Afgańczyk, kaleka bez rąk, siedział na poboczu drogi i przyglądał się konwojowi.
- Nie mam pojęcia Jasiu – odpowiedział żołnierz o przenikliwych zielonych oczach – Ale nawet erpega nie podniesie, wiec raczej nic nam nie zrobi. Może najwyżej zacznie śpiewać.
Załoga odpowiedziała gromkim śmiechem wspominając Mułłów którzy z wierz minaretów wyśpiewywali czas na modlitwę. Słychać ich było na kilka kilometrów, co niezwykle denerwowało „misjonarzy”.
Wóz mijał właśnie siedzącego kalekę, gdy nagle powietrzem wstrząsnął wybuch. Na kilka sekund świat się zatrzymał.
***

Otworzył oczy. Ciemno, dym, kurz. Zaczął mrugać. Czuł lepką ciecz na swojej twarzy. Przesunął rękawicą po twarzy, rozsmarowując ją. Na chwilę odzyskał widoczność. Słuch też wracał. Krzyki, wrzaski, płacz, czyjeś wołania, kakofonia meldunków w radiu. Dym ściskał gardło, zamykał płuca, odbierał oddech. Ktoś chwycił go za kamizelkę i podniósł w górę.
- Sierżancie, wychodzimy! – usłyszał krzyk. Wtedy wróciła mu cała świadomość. Wjechali na Ajdika. Spojrzał w kierunku fotela kierowcy. Zobaczył tylko wgięty metal i strzępki ciał. Próbował dojść do drzwi desantowych. Potknął się. Pod stopami wyczuł lepkość. To krew. Wylewała się z ciała 21 letniego szeregowego. Wybuch rozerwał go wpół, rzucając częściami jego ciała po całym pojeździe.
- Sierżancie, musimy wyjść! – Krzyczał ktoś szarpiąc go za ramie. Podsunął się pod wyjście desantowe i zacisnął rękę na klamce. Olbrzymim wysiłkiem pchnął drzwi, i wypadł zaraz za nimi.
Kakofonia dźwięków wzmogła się, strzały, wybuchy, okrzyki. Powiew powietrza odświeżył płuca, pozwolił odetchnąć. Udało mu się wreszcie otrzeźwieć. Zerwał się na nogi i rozejrzał. Obok niego stał Kapral Michalski.
- Nic wam nie jest sierżancie? – Jego głos ledwo przenikał przez huk ostrzału zaporowego z reszty wozów.
- Gdzie kapitan? Gdzie kapitan? – Odkrzyknął. Rozejrzał się w poszukiwaniu dowódcy. Znalazł go. Widok, którego oczekiwał, a jednak tak bardzo nie chciał zobaczyć. Pieńkowski leżał z rozerwanym korpusem, jego szeroko rozwarte oczy spoglądały w bok, z pewnym wyrzutem, dlaczego właśnie on musiał zginąć.
- Tutaj Apostoł, przejmuje dowodzenie! – Młody sierżant wrzeszczał to krótkofalówki. – Zabezpieczyć perymetr, jaka sytuacja! – Zdawał sobie sprawę jak wiele mogło się wydarzyć przez kilka sekund od wybuchu. Mogło się okazać, że to tylko mina „śpioch” a mógł to być regularny atak partyzantów
- Apostoł, tu Dym, szuszfole od strony wioski, od huja albo więcej, przyciskamy ich, ale dwóch moich dostało! – Sierżant dowodzący 2 pododdziałem meldował swoje obserwacje. Nagle huk, gigantyczna kula ognia wznosząca się do nieba, świst odłamków. Spojrzał w kierunku wybuchu. Środkowy hummvie oberwał pociskiem z RPG. Dla lekko opancerzonego wozu takie trafienie oznaczało definitywny koniec. Oraz dla jego załogi. Przerażenie ogarnęło świeżo „mianowanego” dowódcę. Stracili dwa wozy, załogę pierwszego rosomaka, jednego Hummvie oraz na pewno gunnera. Dym mówił jeszcze o dwójce rannych, wybuch mógł przynieś kolejnych. Z sekundy na sekundę ich sytuacja była coraz gorsza.
- Krokodyl dwa, krokodyl dwa, odbiór! – Sierżant wywołał drugiego Rosomaka. W nim była ich ostatnia nadzieja na wyrwanie się z tego patu.
- Tu krokodyl dwa, melduje brak uszkodzeń, systemy sprawne. Jakie rozkazy panie sierżancie? – Kierowca, młody kapral jeszcze nie wszedł w realia afgańskiego życia. Jego pełne i formalne meldunki potrafiły niektórych „starych wyjadaczy” doprowadzić do szewskiej pasji.
- Krokodyl dwa, wal działkiem po zabudowaniach, celuj w te, z których widać ostrzał. Ognia! OGNIA! – Rozkaz był prosty, jednak kierowca sam zadecydować nie mógł. W wiosce mogli być cywile, a ofiary wśród cywili były nieakceptowalne. Jednak teraz musieli zaryzykować. Strzał, strzał, strzał. I kolejne. Ponad kakofonie broni ręcznej wzbił się huk śmiercionośnego 30milimetrowego działka. Jego pociski pruły budynki na strzępy, rozsiewając odłamki, burząc ściany. Po kilku sekundach dwa domki runęły, grzebiąc pod ruinami bojowników. Palba z karabinów PK wzmogła się. Afgańczycy nie byli dobrymi strzelcami, jednak, gdy kilku bądź kilkunastu z nich siedziało w odległości nie większej niż 250 metrów – trzeba było uważać. Seria pocisków odbiła się od poszycia hummera, za którym się skrywał. Kolejne pociski z Rosomaka omiatały chałupki raniąc i zabijając. Celne strzały selektywne Polskiego oddziału również zbierały swoje żniwo. „Apostoł” wychylał się raz po raz, oddając po kilka celnie wymierzonych strzałów. Był pewny ze powalił 3 bojowników, przynajmniej 2 innych zranił. Działko Bewupa rozbijało kolejne punkty oporu. Gdzieś z tyłu sanitariusz starał się pomóc tym, którym jeszcze mógł. Kolejne pociski zrykoszetowały po wozie. Znów wychylił się. W celowniku karabinu zobaczył Owiniętego arafatką rebelianta. Stał w drzwiach domu i siał seriami z kałasznikowa. Pewnym ruchem umieścił go w siatce celownika i wcisnął spust. 3 Pociski przeszyły pierś wojownika Allaha, i wysłały go na spotkanie z obiecanym rajem. To chore. Jak mieli walczyć, skoro ich wrogowie nie bali się śmierci. Wierzyli wręcz, że gdy umrą, czeka ich nagroda. To chore, chore. Cała ta woja była chora. Dobrzy ludzie ginęli za nic, za odległy kraj, którego losy nikogo nie interesowały.
- Uwaga, brudas z Rurą na jedenastej! – Niedaleki okrzyk przykuł jego uwagę. Obrócił się w lewo. Zobaczył go. Wycelował. Strzelił. Jednak sekundę za późno. Zobaczył smugę siwego dymu lecącą za głowicą ppanc chińskiego pocisku. Pocisk chybił celu, którym niewątpliwie miał być Hummvie. Trafił kilka metrów z boku, wrzucając młodego sierżanta do wnętrza wozu. Trzasnął głową w deskę rozdzielczą. Znów dotkliwy ból niemal go obezwładnił. Krew zalała mu twarz, myśli skłębiły się odcinając świadomość. Świat zawirował.
***

Stał z upuszczoną głową na płycie lotniska. Wraz z resztą żołnierzy wpatrywał się w 13 trumien, wnoszonych do samolotu, w celu zawiezienia ciał do ojczyzny. Powoli, z szacunkiem kondukty w czystych mundurach wnosiły stalowe skrzynie do brzucha powietrznej bestii. Patrząc na każdą z trumien, przypominał sobie ich imiona. Opowiadane przez nich dowcipy, zdradzane przy wódce marzenia, imiona ich żon, dzieci. Bandaż mocno ściskał zranioną głowę. Całe szczęście, wydawało się, że rozpacz i żal, po stracie tylu świetnych żołnierzy rozsadzi mu czaszkę. Ominęło go to. Nadal miał swoje szczęście. To zwykłe żołnierskie szczęście. A może to coś więcej? Uniósł dłoń i zacisnął ją na krzyżyku zwisającym z szyi. Odmówił krótką modlitwę, upamiętniając poległych braci.
- Lux perpetua, luceat eis. – Zakończył na głos. Wszyscy stojący obok żołnierze żegnali przyjaciół. Jedni modlili się, inni salutowali wyprężeni na baczność. Powoli wszystkie trumny znalazły się w samolocie. Żołnierze zaczęli się rozchodzić.

***

- Coś się stało? – W jej głosie słychać było nutę troski. Przyglądała się jego obandażowanej głowie. – Zaatakowali was?
- Nic mycho. Po patrolu wchodziłem do kantyny, zawadziłem nogą o torbę jednego z chłopaków i wyrżnąłem w stolik. Nic specjalnego, ale lekarz uparł się na szwy. – Zmusił się do tego kłamstwa. Nie miał po co jej martwić. No, bo co miał powiedzieć. „Zginęło 13 moich ludzi, a mi niewiele brakowało.”
Nie, to nie był dobry pomysł. Zmartwiłby ją tylko. Zadręczałaby się jeszcze bardziej, a przecież i tak wiedziała, że Afganistan to nie szkolna wycieczka. – No wiem, wiem, jestem ciamajda – uśmiechnął się gorzko. – Sam nie wiem dlaczego za mnie wyszłaś.
- Głupku – spojrzała na niego pełnym politowania wzrokiem. – Ja sama się zastanawiam nad tym. Co ja w tobie widziałam? – Wykonała krótką pantomimę skupienia – Już wiem. Mundur i włosy – Uśmiechnęła się odgarniając włosy za ucho. – Ale zastanawia mnie, jakim cudem ty jeszcze żyjesz, skoro w bazie, co chwile robisz sobie krzywdę. Jak wrócisz to nie wpuszczę cię do domu, bo zdemolujesz wszystko wokoło. Słoniu mały – Znów obdarowała go tym pięknym uśmiechem. W duszy ganił się a to kłamstwo, jednak wiedział, ze nie, nie może jej martwić. Nie chciał, nie mógł, nie potrafił. I tak już zbyt wiele miała zmartwień za sobą. Po co jej więcej.
- Ktoś chciałby ci coś powiedzieć. – Na ekranie pojawił się mały chłopczyk. Jego długie, brązowe włosy sterczały niemiłosiernie na wszystkie strony. Pomachał rączką do kamery, i wtulił się w szyję swojej pięknej mamy. To dopiero szczęście, że odziedziczył urodę po mamie. Te same błękitne oczy, ten sam nosek, te same usta.
- Tata! – Krzyknął maluch. Machał rączkami do kamery i wyciągał je jakby chciał rzucić się na szyję mężczyźnie na ekranie. Po chwili wesoło już mówił, chodź sens jego wypowiedzi umykał chyba obojgu z rodziców.
- Kocham Cię synku – Uśmiech rozjaśnił ogorzałą twarz dumnego ojca. – Mam nadzieje, że jesteś grzeczny i nie sprawiasz mamusi kłopotu. Jak wrócę to pójdziemy razem na czołgi. – Nie potrafił oderwać wzroku od tej dwójki.
- Jest kochany i bardzo tęskni za tatą! – Małego przytuliła jego piękna matka, nurzając usta w jego sterczących włosach. – Oboje bardzo tęsknimy. – Dodała uśmiechając się.
- Już nie długo. Jeszcze trochę i wracam. – Odpowiedział jej uśmiechem. Tak cholernie za nimi tęsknił. Ale cieszył się, że sobie radzą. Mały rósł, jego matka piękniała. Zawsze uważał ją za piękną, ale teraz wydawała mu się najcudowniejszą istotą na świecie. Te 5 miesięcy rozłąki zrobiło swoje.
- Wiesz, tak sobie myślę, że jak bym Cię teraz złapał – zasugerował cichym głosem – to nie wypuściłbym chyba przez tydzień. – Dokończył z szelmowskim uśmiechem, który tak często gościł na jego ustach. Szczególnie w sypialni.
- Nie przy małym, zboczeńcu – odpowiedziała ze śmiechem. Jej śmiech, jedyny w swoim rodzaju, jak melodia kiedyś usłyszana i niezapomniana już do końca życia, zamknięta w zakamarku umysłu. – Ale nie powiem, ja też za tobą tęsknię Miśku - rzuciła mu zalotne spojrzenie. Mały wciąż sobie gadał, nie zwracając najmniejszej uwagi na rodziców, chodź bezsprzecznie mówił do któregoś z nich. – Dobra Kotku, koniec tej rozmowy, bo jeszcze uciekniesz i przybiegniesz tu piechotą. Opowiedz jeszcze jak tam sobie radzisz. Wszystko w porządku? – Zapytałaby uciec o tematu tak ludzkiego, chodź mimo wszystko – cenzurowanego.
- Tak, jest okej. Szuszfole ciągle strzelają, ajdkiki wysyłają nas na księżyc, jedzenie jest cudowne a ja nic nie robię i cięgle się opalam. Zaraz skończy mi się krem z filtrem, doślesz mi trochę? – Spytał ze złośliwym uśmieszkiem. Bo niby, co miał jej innego powiedzieć? Wróci do domu, uściska dziecko, zaciągnie żonę do sypialni, a potem usiądzie sam, napije się, i zapomni. O tym całym piekle. Nie miał jej po co mówić jak jest naprawdę. Tylko by ją zmartwił. I po co to? – A wy, jak sobie radzicie? Nie ma żadnych problemów? – Zwrócił pytanie by uniknąć niepotrzebnego wypytywania o szczegóły.
- Tak, jest w porządku. Mały jest grzeczny i spokojny. W pracy też spokój, chociaż mam ostatnio nawał pracy, wiec Małego odbiera z przedszkola opiekunka. Poza tym... - Jej dalsze słowa zagłuszył inny okrzyk. Do baraku wpadł mężczyzna w pełnym bojowym oporządzeniu. Na ramionach miał pagony kawalerii powietrznej, w dłoniach trzymał amerykański karabinek SCAR.
- Drugi pluton, jazda, mamy MEDEVAC do obstawienia. RUSZAĆ SIĘ! – Wrzasnął. Facet wiedział gdzie szukać, to właśnie tutaj mógł zastać większość żołnierzy o tej porze. – DALEJ! Macie 10 minut, potem wszyscy mają być na helipadzie. – Krzyknął jeszcze i wybiegł z „internetraum’u” szukać reszty plutonu.
- Okej kochanie, porozmawiamy potem. Muszę się zbierać. – Rozejrzał się po Kawiarence. Kilku żołnierzy już wstało, inni żegnali się i odsuwali krzesła. – Kocham was. Papa!
- My ciebie też kochamy – Mama chwyciła syna za rękę i pomachała nią na pożegnanie. Ostatni raz spojrzał na jej uśmiech, po czym zakończył połączenie. Wybiegł szybko z baraku.

***


Helikopter leciał nisko nad ziemią. Wirniki wzbijały tumany kurzu, utrudniając oddychanie.
- Dobra, pierwszy pluton wpadł w zasadzkę. – Porucznik Kwiatkowski wprowadzał ich szybko w sytuacje. – Musimy osadzić MEDEVAC, zabrać rannych, i osłonic wycofke kolumny z rejonu działań. Chłopcy mocno oberwali, wiec będzie mnóstwo roboty. To nasi kumple, wiec nie pozwólmy im zginąć. – Skończył patrząc na swoich ludzi. Wszyscy byli gotowi, wiedzieli, że na miejscu czeka ich piekło. A mimo to – ryzykowali życie. Bo to ich bracia. Przyjaciele. I potrzebują pomocy.
- Amerykańcy meldują, że w drodze jest ich konwój, będą za jakieś 20 minut na miejscu, wspomogą nas. Wygląda na to, że to coś więcej niż lokalna potyczka.
- UWAGA, 3 minuty do celu – W słuchawkach rozległ się głos pilota. Wszyscy nerwowo zaczęli się przygotowywać. Przeładowywali broń, sprawdzali ładownice, radia. Desant z helikoptera pod ogniem nie należał do łatwych, a sprawę utrudniały wyrzutnie RPG, niepozwalające helikopterom nawet na chwilę się zatrzymać. Musieli zabezpieczyć perymetr, żeby helikoptery mogły zabrać rannych. To będzie ciężka walka.
***


Helikopter zniżył lot. Płozy były zaledwie 2 mety nad ziemią. Kurzawa wokół podniebnego potwora zwiększyła się. Polski Sokół atakował z nieba.
- Wyskakiwać dalej! – Krzyknął Kwiatkowski, i wyskoczył z maszyny. Cała reszta ludzi wyskoczyła za nim. Widok był diabolicznie piękny w swej istocie zniszczenia. Płonące pojazdy, dym unoszący się ku niebu, i czerwona tarcza zachodzącego słońca. Wokoło strzały, krzyki, prawdziwa kakofonia wojny.
- Dzik! Bierz swoją grupę i zabezpiecz lewą flankę. Apostoł, ty to samo z prawą. Ja biorę centrum. – Krótki rozkaz, i wszyscy rzucili się w wir bitwy.
- Za mną, za mną. – Krzyknął zielonooki prowadząc swoich ludzi w bitwę. Musieli zabezpieczyć flankę konwoju, na wypadek gdyby ktoś próbował ich zajść z tej strony. – Rozbić się w tyralierę, skanować sektory, strzelać bez rozkazu. – Polecenie zostało natychmiastowo wykonane. Tyraliera przebiegła kilkanaście metrów, dobiegając do nasypu. – Dobra, tu stajemy, pilnować żeby żaden szuszfol mi tu nie przylazł! - Jego ludzie natychmiast zajęli swoje miejsca, osłaniając teren za nasypem. Byli tu względnie bezpieczni, pod warunkiem ze nikt nie ostrzela ich moździerzami. I tak trwali, w bezruchu, czekając na atak. Nagle ktoś krzyknął
- Arabusy na jedenastej! Cała grupa! – To młody kapral Tomala pierwszy wypatrzył wroga. Rzeczywiście, w ich kierunku zmierzała około 30 osobowa grupa Rebeliantów. Dość sporo jak na 8 osobową grupę. Ale mieli przewagę terenu. I helikoptery w zanadrzu.
- Dobra, czekamy aż podejdą na jakieś 200 metrów, wezwiemy helikopter i ostrzelamy ich z łapy. Jasne? – Jedyną odpowiedzą były skinięcia głów. Wcisnął przycisk krótkofalówki.
- Śmiglak 2, Śmiglak 2, tu Apostoł, potrzebujemy wsparcia ogniowego, duża liczba piechoty, możliwe ze z erpegami, współrzędne – A0063, obiór! -
- Słyszę Cię Apostoł, koordynaty przyjęte, ostrzał za 30 sekund! Chowajcie głowy! -
- Przyjąłem, bez odbioru! – Krzyknął w krótkofalówkę. – 30 Sekund, łby w dół! – Rzucił do żołnierzy. Wszyscy wkulili się w ziemię. Sekundy mijały niemiłosiernie. Nagle nad ich głowami przeleciał helikopter bojowy zasypując ich piaskiem. Sekundę później rozległ się przeciągły świst startujących rakiet rozpryskowych, a potem terkot pokładowych kaemów. Wszyscy, jak jeden mąż podnieśli się i zaczęli strzelać w widoczne cele. Zaledwie kilku talibów ostało się na nogach. Polscy żołnierze strzelali szybko i celnie, zanim ktokolwiek z Afgańczyków zdążył zrozumieć, co się dzieje, przestrzeń przed wałem pokrywały już same trupy.
- Dzięki Śmiglak, spisaliście się! – Krzyknął do mikrofonu. – Wy też się spisaliście chłopaki, jeszcze chwila i uciekamy.
- A gdzie tam uciekać Sierżancie – krzyknął Starszy Szeregowy Małecki, zwany przez wszystkich „rambo”, strzelec KM PKS w ich oddziale. – Gonić przeklętych szuszfoli, zawalić im te tunele, i zarżnąć wszystkich jak świnie. – Krzyknął jeszcze dodając sobie animuszu. Wśród reszty rozległy się chichoty i głosy poparcia.
- Dobra dobra, Rambo, nie zapędzaj się. Głowy w dół i patrzeć czy kto nie lezie. – Uciął pogawędkę dowódca. Wypatrywał kolejnego ataku wroga. Nagle z krótkofalówki rozległ się głos Porucznika.
- Apostoł, Apostoł, bierz 3 chłopaków i zapierdalaj na moją pozycję, tych cholernych brudasów nie ubywa! Helikoptery będą za 3 minuty, Ty masz być za 30 sekund! Jazda! – W centralnej części szykowały się kłopoty. Inaczej „Wąsacz” nie zaryzykowałby osłabienia flanki.
- Dobra, słyszeliście. – Powiedział młody sierżant. – Rambo, masz okazje się wykazać, idziesz. Mały, Pluszak, wy też. Reszta, pilnować się! – Wstał i ruszył biegiem w kierunku pozycji porucznika. Mały – nazwany przekornie, za ponad 2metrowy wzrost i gabaryty łamiące wojskowe standardy kapral, z granatnikiem TANTAL podczepionym pod swojego Beryla i Pluszak – 21 letni młodzik, wprost z NSR z karabinkiem MSBS, wciąż wyśmiewany za swój młodzieńczy wygląd i zachowanie. Minęli zniszczonego Hummvie, i dopadli do pozycji dowódcy.
- Apostoł obecny, co się dzieje?
- Szuszfole atakują, na razie się trzymamy, ale potrzebujemy większej siły ognia żeby ich odepchnąć i móc ewakuować choćby rannych. Helikoptery zaraz będą.
- Jasne. Chłopaki, znajdźcie dobre pozycje, i ostrzeliwujcie skurwieli. Rambo, bierz pekaśke i napierdalaj zza tamtego wozu, będziesz miał dobre pole do ostrzału. – Cała trójka rozbiegła się by wykonać rozkaz. Apostoł sam podbiegł do zdezelowanego rosomaka i zza osłony pancerza ostrzeliwał atakujących talibów. A było ich całe mnóstwo. Złapał w celownik jednego z nich, trzymającego w rękach granatnik. Ci byli najbardziej niebezpieczni, jednym strzałem mogli zniszczyć lekki samochód pancerny albo nawet helikopter. Granatniki z podwójnymi głowicami, mogły być zagrożeniem nawet dla Rosomaków. Krótko ścisnął spust karabinka, i talib padł martwy. Po chwili ustrzelił jeszcze dwóch, jeszcze jednego z RPG, i jednego z karabinem PK. Kilka pocisków zrykoszetowało obok jego głowy. Odwrócił się i zobaczył młodego dzieciaka z kałasznikowem. Mógł mieć najwyżej 16 lat, chudy, opalony w turbanie na głowie celował do niego z jakiś 50 metrów. Kolejne pociski zrykoszetowały od pancerza. Podniósł broń. W celowniku widział twarz wroga, wykrzywioną w grymasie wściekłości i determinacji. Chciał go zabić. Chciał zabić niewiernego, aby zasłużyć na nagrodę w raju.
- Nic z tego chłopcze. – Mruknął pod nosem i ściągnął spust. Pociski przeszyły pierś młodego rebelianta i rzuciły nim o ziemie. – Ja wracam do domu.
I tak walka trwała, gdy helikoptery uderzyły płozami w ziemie. Żołnierze natychmiast zaczęli wnosić rannych do przepastnych brzuchów tych wielkich maszyn. Jedni ranni prowadzili innych, inni jeszcze na noszach trafiali do maszyny, pod opiekę lekarzy.
- Apostoł, mam rozkaz od dowództwa, wszyscy mają się wycofać, Marines zajmują naszą pozycję i pacyfikują tamtą wioskę! – Machnął dłonią na północ, gdzie rzeczywiście majaczyły zabudowania małej mieściny. – Bierz ludzi i wynosimy się.
- Zrozumiałem. – Przełączył krótkofalówkę na kanał jego oddziału. – Chłopaki, dupy w troki i spierdalać mi do helikoptera, amerykańscy kowboje wezmą teraz szuszfoli w obroty. Już, do maszyn!- Odłożył krótkofalówkę. Podniósł karabin i odstrzelił jeszcze jednego taliba, który podszedł zbyt blisko. Sam się czasem zastanawiał jak łatwo przychodzi mu zabijanie. Nie było dla niego problemem ostrzelać wroga. Niektórzy ginęli, bo nie potrafili odstrzelić dzieciaka z kałaszem. Jemu nie sprawiało to problemu. Ma broń, więc to wróg, on albo ja. A ja chce wrócić do żony. Koniec rozważań. Powoli zaczął się wycofywać w kierunku helikopterów. Żołnierze wokoło niego również zwijali szyki. Z daleka widział kolumnę amerykańskich wozów pancernych. Zaczął biec wraz z 4 tyłowymi osłaniającymi odwrót. Talibowie jeszcze nie zorientowali się w zamiarach Polaków, wiec nie rzucili się szturmem za nimi. Jednak kilku, co odważniejszych zaczęło docierać do kręgu zniszczonych wozów. Idąc tyłem, co jakiś czas ostrzeliwał się, eliminując kolejnych wrogów. Nagle idący po jego prawej Pluszak padł na ziemię.
- Ja go wezmę, osłaniajcie mnie! – Krzyknął i podbiegł to rannego kolegi. Purpurowa plama wylewała się na jego piersi. Upuścił broń na zawieszeniu i chwycił młodego za rękę, i zarzucił go sobie na plecy.
- Cholera, ile ty ważysz? – Spytał sam siebie. Odpowiedział mu jedynie jęk rannego na jego plecach. Zaczął biec w kierunku helikoptera medycznego. Ranny ciążył mu, spowalniał jego ruchy. Osłaniająca go 3 żołnierzy była jakieś 10 metrów dalej. Musiał zdążyć. Poruszał się tak szybko jak potrafił, piekł go każdy mięsień. Zaczął krzyczeć – nie wiedział czy z bólu, czy by zaalarmować kolegów. Może tylko po to by dodać samemu sobie sił w tym ostatnim biegu. W pewnym momencie minął go wóz Amerykanów. Do helikoptera zostało mu jakieś 50 metrów. Czuł palenie w piersiach i płucach. „Rzucam palenie, rzucam do cholery” pomyślał. Nagle poczuł przeszywający ból w lędźwiach. Zawahał się, kolana mu się ugięły. Sapnął z bólu i zmęczenia, lecz udało mu się iść dalej. Przeszedł kolejny krok. I następny. Do helikoptera zostało już tylko 30 metrów. Nagle kolejne uderzenie przeszyło jego pierś, odbierając mu oddech, zabierając z płuc drogocenny tlen. Kolana ugięły się pod nim, ranny szeregowiec spadł z jego pleców. Zobaczył biegnącą w jego kierunku dwójkę żołnierzy. Podparł się ręką, udało mu się wyprostować. Próbował oddychać, ale nie mógł, wdychał powietrze, ale nie zatrzymywało się ono w jego płucach. Ból stawał się coraz większy. Wtedy kolejny pocisk trafił go w czaszkę, zrywając hełm z głowy. Upadł twarzą w ziemię. Słyszał huki strzałów, krzyki żołnierzy. Poczuł jak ktoś chwyta go za kamizelkę i cięgnie w kierunku helikoptera. Zaczęła otaczać go przejmująca ciemność. Zanim zatracił się w niej, ujrzał jeszcze tylko iskierkę rudego błysku, i skupione, szafirowe oczy wpatrzone w niego z troską.

****



Światło. Ciemność. Światło. Ciemność. Migawka nad jego głową. Szum w uszach. Głos. Kobiety. Coś krzyczała. Potem mężczyzna. Też krzyczy. Światło znów na chwilę go oślepiło. Znów zobaczył rude włosy. Błysnęły mu przed oczami. A może to coś innego? Nie wiedział już sam. Znów pochłonęła go ciemność. Ostatnią myślą przywołał obraz żony i syna.

***

Wózek pędził przez hol korytarza. Ratownik w towarzystwie dwójki lekarzy pchał nosze w kierunku sali operacyjnej.
- Wielokrotne rany postrzałowe, uraz czaszki, przebite płuco i otrzewna. Krwotok wewnętrzny, Bóg jeden wie, co jeszcze.
- Jest w szoku, nie reaguje!
- Na sale, operujemy natychmiast.
- Saturacja spada, ciśnienie tak samo, tracimy go.
- Zestaw do defibrylacji!
- Tracimy go, schodzi.
- Na salę, szybko!
- Trzymajcie się żołnierzu, trzymajcie się!


***


ŁUP!
Serce uderzyło mocno jak nigdy wcześniej, wysyłając życiodajny tlen do komórek w ciele.
ŁUP!
Serce znów walnęło, krew popłynęła po wszystkich naczyniach w organizmie.
ŁUP!
Kolejne uderzenie, i kolejne. Ciśnienie prawie rozerwało mu bębenki w uszach.
Świadomość wracała, znów kalejdoskop światła i ciemności. Co to, Bóg go wezwał?
Nie, to tylko lampy. Gdzie on jest? Te głosy, sylwetki, co to za ludzie?
ŁUP!
Serce znów walnęło, ożywcza adrenalina wróciła mu siły, biło teraz jak nowe, wracając życie do poranionego ciała.

***



Siedziała spokojnie w fotelu, trzymając małego na kolanach. Czytała mu książkę, po raz setny opowiadała mu jak dzielny Książe zabijał smoka. To było straszne, ale jej syn to uwielbiał. Tak bardzo był podobny do ojca. Może nie wyglądem, ale charakterny był tak samo. Nie płakał, ale niech tylko któreś z dzieci zabrało mu zabawkę. O tak, gorzko by tego pożałowało. Swoje wściekle rude włosy upięła w kok. Teraz mogła sobie na to pozwolić. Gdy mąż był w domu, zawsze marudziłby nosiła rozpuszczone włosy. Mały znał bajkę na pamięć, wiec opowiadał ją razem z nią. Jego znużony senny głosik wskazywał, że wkrótce uśnie. Wtedy wskoczy pod prysznic i położy się spać. Jutro musi wcześnie wstać żeby jechać do pracy, a jeszcze musi zawieźć małego do przedszkola. Mieszkanie pod miastem miało swoje wady i zalety. Wyjrzała przez okno, za którym rozciągał się piękny widok na jezioro. Do połowy był w nim zanurzony powalony konar. Tak jak wtedy, gdy się poznali, teraz również czasami na nim siadali, i rozmawiali ze sobą, ze splecionymi dłońmi. Mąż sam zwalił do drzewo. Oczywiście dureń uparł się by zrobić to granatem. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Poczuła po chwili jak główka małego opadła na jej ramie. Zasnął. Wreszcie. Powoli wstała i delikatnie włożyła go do łóżeczka. Pocałowała go w czółko, tak samo jak maż całował ją, i zamknęła drzwi. Zeszła do pokoju, by upewnić się, że zamki są zamknięte. Tak, paranoje i upór jej męża udzielały się i jej. Upewniła się, że zamki są zamknięte, weszła do salonu. Na ścianach wisiały zdjęcia. Ślubne, jego w galowym mundurze, i jej, w szmaragdowej sukni, z żywym płomieniem na głowie. Dalej zdęcie z bodowy domu, jej mężczyzna, pokryty brudem, sam usiłował wymieszać beton ku uciesze robotników.. Odwróciła się i spuściła żaluzje w oknach. Na przeciwległej ścianie kolejne zdjęcia. Porodówka, ona w łóżku, promieniejąca szczęściem, i jej mąż, z pierworodnym synem na rękach, którego tak pragnął. Kawałek dalej zdjęcie z rodzinnej wigilii, wszyscy szczęśliwi, mały półroczniak w powijakach na kolanach swej matki. Uśmiechnęła się do tych zdjęć, i do wspomnień z nimi związanych. Myślami pomknęła do męża, w dalekim kraju, walczącego w nie swojej wojnie. Nie chciała żeby tam jechał. Nie pochwalała jego decyzji. Ale nie mogła go zatrzymać. I nawet nie próbowała. Nie chciała zniszczyć jego marzeń. Przecież tyle ich już razem spełnili, szczęśliwi, to jedno też spełni się, jej mąż wróci i życie się uspokoi. Kiedy podeszłą do schodów, chcąc iść prosto pod prysznic. Zadzwonił dzwonek przy drzwiach. Zastanawiała się, kto mógł przyjść o tej porze. Mając nadzieje, że mały się nie obudził, podeszłą do drzwi spojrzała przez wizjer.
Po drugiej stronie stał mężczyzna w średnim wieku, w galowym mundurze, ściskający pod pachą teczkę. Jej serce na chwilę się zatrzymało. Taka wizyta mogła oznaczać wiele rzeczy, ale nie o tej porze. Drżącymi rękoma otworzyła drzwi.
- Witam, Pułkownik Kolasiński, przepraszam za tak późną porę, ale muszę z panią porozmawiać. Czy mogę? - Spytał uprzejmie wojskowy delegat.
- Proszę, niech pan wejdzie… Czy coś się stało? – Spytała drżącym głosem. Modliła się, by nie usłyszeć najgorszego.
- Niestety, pani mąż został ciężko ranny podczas potyczki a Afgańczykami. Ryzykował życie by wynieść rannego kolegę. Niestety, został postrzelony w czasie odwrotu. – Mężczyzna spuścił głowię, czekając na jej reakcję. Ale reakcja nie nadchodziła. W jej oczach zaperliły się łzy, serce zastygło w piersi. Tak bardzo się tego bała. Dlatego nie chciałaby mąż jechał.
- Co z nim? W jakim jest stanie? – Spytała dławiąc się łzami. Jej dłonie zaczęły się trząść. Strach obezwładniał jej ciało.
- Trafił do szpitala w krytycznym stanie, jednak obecnie znajduje się na oddziale intensywnej terapii, a lekarze określają jego stan jako ciężki, ale stabilny. Za kilka dni zostanie przewieziony samolotem do Rammstein, do Natowskiej bazy i szpitala, gdzie będzie dalej pod opieką lekarzy. Niech się pani nie przejmuje, jest pod dobrą opieką. Tego dnia zginęło wielu ludzi, a dzięki staraniom pani męża, jeden dodatkowy został ocalony. – Położył rękę na jej ramieniu. – Niech się Pani nie martwi, wszystko będzie dobrze. Jako żona mam dla pani bilety na samolot do Rammstein, jak tylko mąż zostanie tam przewieziony może pani go odwiedzić. Na miejscu otrzyma pani tymczasowe lokum. – Wyciągnął z teczki plik papierów i wyciągnął je do niej – proszę, to dla Pani.
- Czy można się z nim jakoś skontaktować? – Jej głos wciąż drżał, chodź uspokoiła się na myśl o tym, że stan męża nie jest aż tak zły. – Telefonicznie, czy przez internet? Chciałabym zobaczyć jak się czuje.
- Niestety, nie ma takiej możliwości. Mąż jest wciąż utrzymywany w śpiączce, rozległe rany, jakie poniósł mogą zagrozić leczeniu, jeśli będzie przytomny.
Dziewczyna wzięła dokumenty z dłoni pułkownika. Drżącymi palcami przewertowała je. – Dziękuję za wiadomości. Proszę o kontakt, kiedy mąż zostanie przewieziony do Europy… - jej głos zadrżał.
- Przykro mi, że przynoszę takie wieści. Czy jest coś, co mogę dla pani zrobić? – Zapytał. Choć znał odpowiedz, wiedział, że wypada zapytać.
- Nie, dziękuję panu. Poradzę sobie. – Odprowadziła go do drzwi. – Miłej nocy panie pułkowniku.
- Również, życzę szczęścia, pani i pani mężowi. – Odpowiedział oficer znikając za drzwiami. Po chwili usłyszała dźwięk zapuszczanego silnika, i szuranie opon po podjeździe. Powoli weszła na piętro. W krótkim korytarzyku skręciła w wspólnej sypialni. Na ścianach zobaczyła zdjęcia, jej, męża, ich dziecka. Te z młodości, z czasów liceum, studiów. W jej oczach znów pojawiły się łzy. Osunęła się po ścianie, i cicho zaszlochała. Strach wypełniał ją, bała się, o męża, o dziecko. Co się stanie, jeżeli będzie musiało wychować się bez ojca? Jak ona poradzi sobie bez męża? Co z nim teraz jest? Nagle usłyszała ciche skrzypnięcie, a potem małe drobne rączki oplatające jej szyje. Łzy ściekły po jej policzkach. Wtuliła syna w swoje piersi, zanurzając swoją twarz we włosach syna.
- Mamusiu, dlaczego płaczesz… -
Ostatnio zmieniony czw 01 sty, 1970 przez JackHammer, łącznie zmieniany 2 razy.
OMG I'TS SONIC RAINBOOM!!!!!!
Zablokowany

Wróć do „Opowiadania”